MEJKU YT – Dr. Ljiljana Kojic nga Klinika Pediatrike
“Pse u bëra një mjeke? Kjo pyetje nuk ka vetëm një përgjigje …
Më duket se gjithmonë e dija se unë do të bëhem mjeke. Nga fëmijëria kam ëndërruar për këtë dhe kjo ishte arsyeja pse prindërit dhe të afërmit më ngacmonin pafund. Megjithatë, nga ata unë morra si dhuratë një çantë të vogël mjekësore dhe më vonë një mikroskop të vërtetë.
Tradita mjekësore në familjen time, megjithëse e pranishme pesë breza më parë, nga stërgjysi im, nuk ka pasur ndikim vendimtar. Ndikim kishte ajo që u rrita pranë dy mjekëve – babai im dhe daja im, dhe u formua duke dëgjuar bisedat e tyre.
Rruga drejt vendimit për t’u bërë mjeke ndikohej dhe nga fascinimi që kisha nga Spitali Ushtarak në Shkup i atëhershëm: rendi i patëmetë disciplinës, i higjienës, organizimi i punës, infrastrukturës, pajisjeve, profesionalizmit, sjellja ndaj pacientëve, por mbi të gjitha marrëdhëniet e mira ndërpersonale që stolisnin shpirtin ekipor. Kjo ka ndikuar që të bëhet lojtar i pakorrigjueshëm i ekipit i cili është gjithmonë i gatshëm që meritën e tij ta ndërtoj në punën e ekipit.
Ndikim vendimtar, megjithatë, kishin momentet e dobësisë, kur njerëzit e mi të dashur humbnin betejën me sëmundjen. Me përjashtim të pikëllimit, ndjehesha shumë e pafuqishme dhe e nervozuar me veten time se unë nuk mundesha të ndihmoj. U forcua vendim, të cilin në kohën e maturës, asgjë nuk mundeshte ta ndryshojë. As kundërshtimi i prindërve të mi dhe të afërmve, madje edhe i atyre që ishin mjek.
Dhe kështu, 26 vjet më parë u gjeta Klinikën Pediatrike në Shkup ku jam sot, reparti i kujdesit intensiv dhe terapi. Puna është shumë e bukur dhe dinamike, por edhe jashtëzakonisht stresuese dhe e vështirë dhe mund të jetë edhe shumë e trishtuar.
A kam pasur një moment krize? Po, vetëm kur pavarësisht nga çdo gjë që unë kam bërë, nuk kam arritur të ruaj jetën time. Këto janë momentet kur unë e ndjej të njëjtin trishtim dhe pafuqi, si në shkollë të mesme.
Prandaj, unë nuk mund ta përshkruaj ndjenjën e plotësimit që më kapërcen mua kur unë shoh një fëmijë që ka qenë në duart e mia, jeta e të cilit ishte në rrezik dhe unë kam ndihmuar për të kapërcyer krizën, si nget biçikletën, luan futboll, kërcen balet , nxiton me një çantë në shkollë, ose shkon në festimin e gjysmë-maturës … Kjo e bën ta di se kam plotësuar pjesë të misionit të jetës sime.”